Onder de dreigende wolken en op de tonen van 'Highway to hell' vertrokken we om klokslag 7u in Prad. Nooit gedacht dat we zo dicht in de buurt zouden komen.
De eerste 5,4 km richting eerste bevoorrading was stevig. Steile beklimmingen werden afgewisseld met loopstroken in het bos. Geen tijd voor verpozing (eigenlijk hebben we dit de ganse week niet gehad). Na ongeveer 50 minuten konden we verder naar tussenpunt 2.
Een stevige beklimming tot ongeveer 2.000 meter. Ondertussen was de regen naar beneden aan het komen. Het zou amper nog ophouden. Na 17 km was de tweede en laatste bevoorrading op net geen 1.600 meter hoogte. Op naar de laatste beklimming van de race. Maar wat voor één. In een ruk naar 2.886 meter. Dwars door het bos, de mist, de wolken en maanlandschap. Wondermooi mochten we er iets van gezien hebben. De mist en de lastigheidsgraad benamen het zicht. Op 2 km van top verplichtte de medische crew elke loper om jas, muts en handschoenen aan te trekken. Op de steile stroken verderop had Dominique het lastig. Korrelsneeuw dwarrelde naar beneden, de wind blies van over een gletsjertong, net geen vriestemperaturen en een gevoelstemperatuur onder nul. Even traverseren op de kam en daarna richting Sulden. Een sputterende knie (Wim) en tegenwerkende enkel (Dominique) verhinderden een vlotte afdaling. Een technische afdaling doorspekt met keien, steengruis en boomwortels.
5u38 na de start liepen we de hal in Sulden binnen. Een loodzware afsluiter voor een perfect team.
Speciale dank aan Veerle en Kristien die deze week ons soigneerden, kookten, campings zochten, de mobilhome veilig naar de volgende plek brachten, ons opwachtten aan de finish, inkopen deden, voor aangenaam gezelschap zorgden... Merci!